در آيـات گذشته سخن از اين بود كه بعضى از كفار متوسل به اين عذرمى شدند كه اگر ما ايمان بياوريم , عرب به ما حمله مى كند و ما را از سرزمينمان بيرون مى راند.
در اينجا دو پاسخ ديگر به آن داده شده است .
نـخـسـت مـى فـرمايد: به فرض كه شما ايمان را نپذيرفتيد و در سايه كفر و شرك زندگى مرفه و مـادى پـيـدا كـرديـد, امـا فراموش نكنيد: ((ما بسيارى از شهرهايى را كه مست و مغرور نعمت و زندگى مرفه بودند نابودشان كرديم )) (وكم اهلكنا من قرية بطرت معيشتها).
آرى ! غـرور نعمت آنها را به طغيان دعوت كرد, و طغيان سرچشمه ظلم وبيدادگرى شد, و ظلم ريشه زندگانى آنها را به آتش كشيد.
((پس اين خانه ها و ديار آنهاست كه بعد از آنان جز مدت قليلى كسى در آن سكونت نكرد)) (فتلك مساكنهم لم تسكن من بعدهم الا قليلا ).