در اين آيه و دو آيه بعد باز هم سخن از مؤمنان با ايمان و نيز ظالمان وستمگران بى ايمان , و سخن از قرآن و بشارتها و انذارهاى آن است .
نـخـسـت مـى فـرمايد: ((مسلما كسانى كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام داده اند خداوند رحـمـان مـحبتى براى آنان در دلها قرار مى دهد)) (ان الذين آمنواوعملوا الصالحات سيجعل لهم الرحمن ودا).
ايـمـان و عمل صالح بازتابى دارد به وسعت عالم هستى , و شعاع محبوبيت حاصل از آن تمام پهنه آفـريـنـش را فـرا مـى گيرد, ذات پاك خداوند چنين كسانى رادوست دارد, نزد همه اهل آسمان محبوبند, و اين محبت در قلوب انسانهايى كه درزمين هستند پرتوافكن مى شود.
روايات متعددى در شان نزول اين آيه از پيامبراكرم (ص ) نقل شده است كه نشان مى دهد نخستين بـار اين آيه در مورد على (ع ) نازل گرديده است , ولى نزول اين آيه در مورد على (ع ) به عنوان يك نـمـونه اتم و اكمل است S( و مانع از تعميم مفهوم آن در مورد همه مؤمنان با سلسله مراتب , نخواهد بود.
(آيـه )ـ سـپس به ((قرآن )) كه سرچشمه پرورش ايمان و عمل صالح است اشاره , كرده مى گويد: ((مـا قـرآن را بـر زبـان تـو آسـان ساختيم , تا پرهيزكاران را به وسيله آن بشارت دهى , و دشمنان سرسخت و لجوج را انذار كنى )) (فانما يسرناه بلسانك لتبشر به المتقين وتنذر به قوما لدا).
(آيـه )ـ آخرين آيه به عنوان دلدارى به پيامبر(ص ) و مؤمنان ـمخصوصابا توجه به اين نكته كه اين سـوره در مـكـه نـازل شده و در آن روز مسلمانان سخت تحت فشار بودند و نيز به عنوان تهديد و هشدار به همه دشمنان عنود و لجوج مى گويد: ((و چه بسيار اقوام بى ايمان و گنهكارى كه قبل از اينها هلاك و نابود كرديم (آن چنان محو و نابود شدند كه اثرى از آنها باقى نماند) آيا تو اى پيامبر ! احدى ازآنها را احساس مى كنى ؟ يا كمترين صدايى از آنان مى شنوى )) ؟ (وكم اهلكنا قبلهم من قرن هل تحس منهم من احد او تسمع لهم ركزا).
يـعـنى اين اقوام ستمگر و دشمنان سرسخت حق و حقيقت آن چنان درهم كوبيده شدند كه حتى صداى آهسته اى از آنان به گوش نمى رسد.
((پايان سوره مريم )).