بعد از ذكر گوشه اى از داستان ابراهيم و لوط, به ذكر قسمتى از سرگذشت يكى ديگر از پيامبران بـزرگ يـعنى ((نوح )) پرداخته , مى فرمايد: ((و به ياد آور نوح را,هنگامى كه قبل از آنها (ابراهيم و لوط) پروردگار خود را خواند)) و تقاضاى نجات ازچنگال منحرفان بى ايمان كرد (ونوحا اذ نادى من قبل ).
ايـن نـداى نـوح ظـاهـرا اشـاره بـه نـفـرينى است كه در سوره نوح آيه 26 و 27 نقل شده آنجا كه مـى گـويـد: ((پـروردگـارا ! احدى از اين قوم بى ايمان را روى زمين مگذار !چرا كه اگر بمانند بندگان تو را گمراه مى كنند, و نسل آينده آنها نيز جز كافر و فاجرنخواهد بود))!.
سـپـس اضـافه مى كند: ((پس ما دعاى او را مستجاب كرديم و او و خانواده اش را از آن غم و اندوه بزرگ رهايى بخشيديم )) (فاستجبنا له فنجيناه واهله من الكرب العظيم ).
((اهل )) در اينجا معنى وسيعى دارد كه هم بستگان مؤمن او را شامل مى شود وهم دوستان خاص او را.
(آيه )ـ در اين آيه اضافه مى كند: ((ما او را در برابر قومى كه آيات ما راتكذيب كردند يارى كرديم )) (ونصرناه من القوم الذين كذبوا باياتنا).
((چرا كه آنها قوم بدى بودند, لذا همه آنها را غرق كرديم )) (انهم كانوا قوم سو فاغرقناهم اجمعين ) .
ايـن جـمـله بار ديگر تاكيدى است بر اين حقيقت كه مجازاتهاى الهى هرگزجنبه انتقامى ندارد, بـلـكـه براساس انتخاب اصلح است , به اين معنى كه حق حيات و استفاده از مواهب زندگى براى گـروهـى اسـت كه در خط تكامل و سير الى اللّه باشندو يا اگر روزى در خط انحراف افتادند بعدا تجديد نظر كرده و بازگردند.