از آنجا كه در آيات گذشته نام گروهى از پيامبران الهى و بخشى از سرگذشت آنها آمده , در اينجا به عنوان يك جمع بندى و نتيجه گيرى كلى چنين مى گويد: ((اين (پيامبران بزرگ و پيروانشان ) همه امت واحدى بودند)) و پيرو يك هدف (ان هذه امتكم امة واحدة ).
بـرنـامـه آنها يكى و هدف و مقصد آنها نيز يكى بوده است , هرچند با اختلاف زمان و محيط, داراى ويـژگـيها و روشها و به اصطلاح تاكتيكهاى متفاوت بودند اين يگانگى و وحدت برنامه ها و هدف , بـه خـاطـر آن بـوده كـه هـمـه از يك مبدا سرچشمه مى گرفته , از اراده خداوند واحد يكتا, و لذا بـلافـاصـلـه مـى گـويـد: ((و من پروردگار شماهستم , پس تنها مرا پرستش كنيد)) (وانا ربكم فاعبدون ).
در واقع توحيد عقيدتى و عملى انبيا از توحيد منبع وحى سرچشمه مى گيرد.
(آيـه )ـ در اين آيه اشاره به انحراف گروه عظيمى از مردم از اين اصل واحد توحيدى كرده چنين مى گويد: ((و آنها كار خود را در ميان خود به تفرقه وتجزيه كشاندند)) (وتقطعوا امرهم بينهم ).
كارشان به جايى رسيد كه در برابر هم ايستادند, و هر گروه , گروه ديگرى رالعن و نفرين مى كرد و از او بـرائت و بـيـزارى مـى جـسـت , به اين نيز قناعت نكردند به روى همديگر اسلحه كشيدند و خونهاى زيادى را ريختند, و اين بود نتيجه انحراف از اصل اساسى توحيد و آيين يگانه حق .
و در آخر آيه اضافه مى كند: ((اما همه آنها سرانجام به سوى ما باز مى گردند))(كل الينا راجعون ).
اين اختلاف كه جنبه عارضى دارد برچيده مى شود و باز در قيامت همگى به سوى وحدت مى روند.
(آيـه )ـ در اين آيه نتيجه هماهنگى با ((امت واحده )) در طريق پرستش پروردگار, و يا انحراف از آن و پيمودن راه تفرقه را چنين بيان مى فرمايد: ((پس هركس چيزى از اعمال صالح را انجام دهد در حـالـى كـه ايـمان داشته باشد, تلاش وكوشش او مورد ناسپاسى قرار نخواهد گرفت )) (فمن يعمل من الصالحات وهومؤمن فلا كفران لسعيه ).
و براى تاكيد بيشتر اضافه مى كند: ((و ما اعمال صالح او را قطعا خواهيم نوشت )) (وانا له كاتبون ).
اين آيه همانند بسيارى ديگر از آيات قرآن , شرط قبولى اعمال صالح راايمان مى شمرد.