در ايـن آيـه با توجه به بحثى كه در آيه قبل درباره غفلت مستمر گروه عظيمى از مردم جهان در طول اعصار و قرون پيشين گذشت , مى فرمايد: ((آيا آنها نديدند كه ما افراد زيادى از قرون و اقوام پـيـشين از آنها را (بر اثر طغيان و ظلمشان ) به هلاكت رسانديم ))؟! (الم يرواكم اهلكنا قبلهم من القرون ).
ايـنـها نخستين گروه نيستند, اقوام سركش ديگرى در اين جهان زندگى مى كردند, و سرنوشت دردنـاك آنها كه بر صفحات تاريخ ثبت است و آثارغم انگيزشان كه در ويرانه هاى شهرهاى آباد آنها برجاى مانده در برابر چشم آنها قراردارد, آيا اين مقدار براى درس عبرت كافى نيست ؟!.
در پـايان آيه مى افزايد: ((آنها هرگز به سوى ايشان بازگشت نمى كنند)) (انهم اليهم لا يرجعون ) يعنى S( مصيبت بزرگ اينجاست كه امكان بازگشت به دنيا و جبران گناهان و بدبختيهاى گذشته را ندارند, چنان پلها در پشت سر آنان ويران گشته كه بازگشتشان هرگز ممكن نيست !.
(آيـه )ـ در ايـن آيه مى افزايد: ((همه آنها بدون استثنا در روز قيامت نزد ماحاضر مى شوند)) (وان كل لما جميع لدينا محضرون ).
يعنى اينطور نيست كه اگر هلاك شدند و نتوانستند به اين جهان باز گردندمساله تمام است , نه مـرگ در حقيقت آغاز كار است نه پايان , به زودى همگى درعرصه محشر براى حساب گردآورى مى شوند, و بعد از آن مجازات دردناك الهى ,مجازاتى مستمر و پى گير در انتظار آنهاست .