از آنـجا كه در آيات گذشته تهديداتى نسبت به افراد بى ايمان و متكبر و مغرورآمده بود, در اينجا آن را با لطف و مهربانى مى آميزد, و آغوش رحمتش را به روى توبه كنندگان مى گشايد.
نـخـسـت مى گويد: ((پروردگار شما گفته است : مرا بخوانيد تا (دعاى ) شما رابپذيرم )) (وقال ربكم ادعونى استجب لكم ).
((دعـا)) خـود يك نوع عبادت است , چرا كه در ذيل آيه واژه عبادت بر آن اطلاق شده و در ضمن تـهـديـد شديدى نسبت به كسانى كه از دعا كردن ابا دارند,مى گويد: ((كسانى كه از عبادت من تكبر مى ورزند به زودى با ذلت وارد دوزخ ‌مى شوند)) (ان الذين يستكبرون عن عبادتى سيدخلون جهنم داخرين ).
در روايتى از امام صادق (ع ) آمده است كه : ((نزد خدا مقامى است كه جز بادعا و تقاضا نمى توان به آن رسيد, و اگر بنده اى دهان خود را از دعا فرو بندد وچيزى تقاضا نكند چيزى به او داده نخواهد شـد, پس از خدا بخواه تا به تو عطاشود, چرا كه هر درى را بكوبيد و اصرار كنيد سرانجام گشوده خواهد شد)).
(آيـه )ـ و از آنـجا كه دعا و تقاضاى از خدا فرع بر معرفت خداوند است دراين آيه از حقايقى سخن مـى گـويـد كـه سـطح معرفت آدمى را بالا مى برد, و يكى ازشرائط دعا را كه اميد به اجابت است افزايش مى دهد.
مى فرمايد: ((خداوند كسى است كه شب را براى شما آفريد تا در آن بياساييد)) (اللّه الذى جعل لكم الليل لتسكنوا فيه ).
چـرا كـه تـاريكى شب از يك سو موجب تعطيل قهرى برنامه هاى روزانه است ,و از سوى ديگر خود تاريكى آرام بخش و مايه استراحت تن و اعصاب و روح است ,و نور مايه جنبش و حركت .
لذا به دنبال آن مى افزايد: ((و روز را بينا و روشنى بخش )) قرارداد (والنهارمبصرا).
تا محيط زندگى انسانها را روشن سازد و براى هرگونه فعاليت آماده كند.
سـپـس اضـافـه مـى كـنـد: ((خـداوند نسبت به مردم صاحب فضل و كرم است ,ولى بيشتر مردم شكرگزارى نمى كنند)) (ان اللّه لذو فضل على الناس ولكن اكثرالناس لا يشكرون ).
امـا اگـر انـسـان چشمى بينا و قلبى دانا داشته باشد كه خوان نعمت بى دريغ ‌الهى را كه همه جا گسترده است ببيند, و باران رحمت بى حسابش را كه همه جارسيده است مشاهده كند, بى اختيار زبـان بـه شكر و ثناى او مى گشايد و خود را درمقابل اين همه عظمت و رحمت كوچك و مديون مى بيند.
(آيه )ـ اين آيه از توحيد ربوبيت پروردگار شروع كرده و به توحيد خالقيت و ربوبيت ختم مى كند, مـى فـرمـايـد: آن كـس كه اين همه نعمتها را بر شما ارزانى داشته ((اين است خداوند, پروردگار شما)) (ذلكم اللّه ربكم ).
همان خداوندى كه ((آفريننده همه چيز است )) (خالق كل شى ).
((هيچ معبودى جز او نيست )) (لا اله الا هو).
در حقيقت وجود نعمتهاى فراوان الهى دليل بر ربوبيت و مدبريت اوست .
و خالق همه چيز بودن دليل ديگرى بر يگانگى او در ربوبيت است , چرا كه خالق موجودات مالك و مـربـى آنـهاست , زيرا لحظه به لحظه فيض وجود از ناحيه اوبر همه موجودات عالم هستى افاضه مى شود.
و در پايان آيه مى افزايد: ((با اين حال چگونه از راه حق منحرف مى شويد))؟ (فانى تؤفكون ) و چرا از پرستش خداوند يگانه يكتا به سوى بتها روى مى آوريد؟!.
(آيـه )ـ در ايـن آيـه به عنوان توضيح و تاكيد مطالب گذشته مى فرمايد:((كسانى كه آيات خدا را انكار مى كردند اين گونه از طريق حق بازگردانده مى شوند))(كذلك يؤفك الذين كانوا بايات اللّه يجحدون ).