اين آيه همچنان سخن از مشركان و كافران مى گويد, ودر حقيقت پاسخى است به گفتارى كه از آنها در آيات قبل نقل شده , و دفع هرگونه توهم و اشتباه درزمينه دعوت پيامبر(ص ).
مـى فـرمـايد: ((بگو: من تنها انسانى مثل شما هستم و اين حقيقت پيوسته بر من وحى مى شود كه معبود شما فقط يكى است )) (قل انما انا بشر مثلكم يوحى الى انما الهكم اله واحد).
نـه مدعى فرشته بودنم , و نه انسانى از يك نژاد برتر و نه خداوند و نه فرزندخدا هستم بلكه انسانى همچون شما هستم با اين تفاوت كه پيوسته فرمان توحيد به من وحى مى شود.
سـپـس ادامـه مى دهد: ((اكنون كه چنين است تمام توجه خويش را به اين معبود يكتا كنيد و (از شرك و گناه ) توبه و استغفار نماييد)) (فاستقيموا اليه واستغفروه ).
سپس به عنوان هشدار و اعلام خطر مى افزايد: ((واى بر مشركان )) (وويل للمشركين ).
(آيه )ـ اين آيه به معرفى مشركان پرداخته , و جمله اى را در اين زمينه بازگو مى كند كه منحصر به ايـن آيـه اسـت مـى فـرمـايد: ((همان كسانى كه زكات را ادانمى كنند و نسبت به آخرت كافرند)) (الذين لا يؤتون الزكوة وهم بالا خرة هم كافرون ).
مـنـظـور از ترك زكات , ترك انفاقى است كه نشانه عدم ايمان آنها به خداست وبه همين دليل در رديف عدم ايمان به معاد ذكر شده , و يا ترك زكات توام با انكاروجوب آن است .
در حديثى از امام صادق (ع ) آمده است : ((خداوند بزرگ براى فقيران دراموال اغنيا فريضه اى قرار داده كـه جز با ادا آن شايسته ستايش نيستند, و آن زكات است كه به وسيله آن خون خود را حفظ مى كنند و نام مسلمان بر آنهاگذارده مى شود)).
(آيه )ـ در اين آيه به معرفى گروهى كه در نقطه مقابل اين مشركان بخيل وبى ايمان قرار دارند, و جـزاى آنها, پرداخته مى گويد: ((كسانى كه ايمان آوردند واعمال صالح انجام دادند اجر و پاداشى جاودانى و قطع ناشدنى دارند)) (ان الذين آمنوا وعملوا الصالحات لهم اجر غير ممنون ).