مـى دانـيم روش قرآن براى تبيين مطالب اين است كه امور متضاد را در برابرهم قرار مى دهد تا با مـقايسه با يكديگر وضع آنها به خوبى روشن گردد, و از آنجا كه در آيات گذشته سخن از منكران لـجوجى در ميان بود كه بر كفر پافشارى داشتند, دراينجا سخن از مؤمنانى است كه در ايمانشان راسخ و پابرجا هستند, و خداوند به هفت پاداش و موهبت كه براى آنها قرار داده اشاره مى كند.
نخست مى گويد: ((به يقين كسانى كه گفتند: پروردگار ما خداوند يگانه است ,سپس استقامت كـردند فرشتگان الهى بر آنها نازل مى شوند كه نترسيد و غمگين مباشيد)) (ان الذين قالوا ربنا اللّه ثم استقاموا تتنزل عليهم الملا ئكة الا تخافواولا تحزنوا) نه از حوادث بيمناك آينده نگران باشيد و نه از گناهان گذشته خودغمى به دل راه دهيد.
بـسـيـارند كسانى كه دم از عشق ((اللّه )) مى زنند, ولى در عمل استقامت ندارند,افرادى سست و نـاتـوانـند كه وقتى در برابر طوفان شهوات قرار مى گيرند با ايمان وداع كرده , و در عمل مشرك مـى شـونـد, و هـنگامى كه منافعشان به خطر مى افتدهمان ايمان ضعيف و مختصر را نيز از دست مى دهند.
البته نبايد فراموش كرد كه ((استقامت )) همچون ((عمل صالح )) ميوه درخت ((ايمان )) است S( زيرا ايمان هنگامى كه عمق و نفوذ كافى پيدا كند انسان را دعوت به استقامت خواهد كرد, همان گونه كه استقامت در مسير حق نير بر عمق ايمان مى افزايد, و اين دو تاثير متقابل دارند.
در حديثى از پيغمبرگرامى اسلام (ص ) آمده كه شخصى خدمتش عرض كرد:.
((دستورى به من ده كه به آن چنگ زنم و در دنيا و آخرت اهل نجات شوم )).
پـيـغـمـبـر(ص ) فرمود: ((قل ربى اللّه ثم استقم S( بگو: پروردگار من اللّه است و بر اين گفته خود بايست )).
پس از نخستين و دومين بشارت در مورد عدم ((خوف )) و ((حزن )) كه به آن اشاره شد در سومين مرحله مى گويند: ((و بشارت باد بر شما به آن بهشتى كه به شماوعده داده شده است )) (وابشروا بالجنة التى كنتم توعدون ).
(آيـه )ـ و در چـهـارمـين بشارت مى افزايند: ((ما ياران و مددكاران شما درزندگى دنيا و آخرت هستيم )) (نحن اولياؤكم فى الحيوة الدنيا وفى الا خرة ).
هـرگـز شـمـا را تـنـهـا نـمى گذاريم در نيكيها به شما كمك مى كنيم و از لغزشها شمارا حفظ مى نماييم تا وارد بهشت شويد.
در پـنـجمين بشارت مى گويند: ((و در بهشت براى شما هر چه دلتان بخواهد ازمواهب و نعمتها فراهم است )) و هيچ قيد و شرطى در كار نيست (ولكم فـيها مـاتشتهى انفسكم ).
شـشـمـيـن بـشـارت اين كه نه تنها نعمتهاى مادى و آنچه دلخواه شماست به شما مى رسد, بلكه ((آنچه (از مواهب معنوى ) طلب كنيد به شما داده مى شود))(ولكم فيها مـا تدعون ).
(آيـه )ـ و بـالاخره هفتمين و آخرين مژده اى كه به آنها مى دهند اين است كه شما ميهمان خدا در بهشت جاويدان او هستيد و همه اين نعمتها ((به عنوان پذيرايى يك ميزبان از يك ميهمان گرامى از سوى پروردگار غفور و رحيم به شماارزانى داشته مى شود)) (نزلا من غفور رحيم ).
نكته : اين كه فرشتگان در چهارمين بشارت به مؤمنان با استقامت مى گويند:((ما دوستان شما در دنـيـا و آخـرت هـستيم )) دليل بر آن است كه اين مژده ها را به هنگامى كه آنها در دنيا زنده اند از فـرشـتـگـان مـى شـنـوند, اما نه بشارتى با زبان و الفاظ,بلكه بشارتهايى كه مؤمنان با گوش جان مـى شـنـونـد, و در مـشكلات و گرفتاريها دراعماق دل احساس مى كنند و آرامش مى يابند و در پرتگاهها و لغزشگاهها به آنهاثبات قدم مى دهد.