ايـن آيـه هـمـچـنـان بـحـث آيات گذشته را پيرامون مجازات كافران و مجرمان ادامه مى دهد و گوشه هايى از عذابهاى جسمانى و روحى آنها را بازگو كرده ,مى فرمايد: ((آن روز كه كافران را بر آتـش عـرضه مى كنند (به آنها گفته مى شود:) ازطيبات و لذائذ در زندگى دنياى خود استفاده كرديد و از آن بهره گرفتيد اما امروزعذاب ذلت بار به خاطر استكبارى كه در زمين بناحق كرديد و بـه خـاطـر گناهانى كه انجام مى داديد جزاى شما خواهد بود))! (ويوم يعرض الذين كفروا على الـنـاراذهـبـتـم طـيـباتكم فى حياتكم الدنيا واستمتعتم بها فاليوم تجزون عذاب الهون بماكنتم تستكبرون فى الا رض بغير الحق وبما كنتم تفسقون ).
آرى ! شـمـا غـرق در لذات بوديد, و به خاطر آزادى بى قيد و شرط در اين قسمت ((معاد)) را انكار كرديد تا دستتان كاملا باز باشد.
اين عرضه داشتن بر آتش خود يك نوع عذاب دردناك و هولناك است كه دوزخيان قبل از ورود در آتـش تـمام قسمتهاى جهنم را از بيرون با چشم خودمى بينند و سرنوشت شوم خويش را مشاهده مى كنند و زجر مى كشند.