از مـهـمـتـرين سؤالاتى كه هركس از خود مى كند اين است كه ((ما براى چه آفريده شده ايم ))؟ و ((هدف آفرينش انسانها و آمدن به اين جهان چيست ))؟.
آيه مورد بحث به اين سؤال مهم و همگانى با تعبيرات فشرده و پرمحتوايى پاسخ مى گويد, و بحثى را كـه در آيـه قـبـل پـيـرامـون تذكر و يادآورى به مؤمنان بيان شدتكميل مى كند, چرا كه اين از مهمترين اصولى است كه پيامبر(ص ) بايد آن را تعقيب كند, ضمنا معنى فرار به سوى خدا را كه در آيه 50 همين سوره آمده بود روشن مى سازد.
مى فرمايد: ((من جن و انس را نيافريدم جز براى اين كه عبادتم كنند)) و از اين راه تكامل يابند و به من نزديك شوند (وما خلقت الجن والا نس الا ليعبدون ).
(آيه )ـ من نيازى به آنها ندارم و ((هرگز از آنها روزى نمى خواهم , ونمى خواهم مرا اطعام كنند))! (ما اريد منهم من رزق وما اريد ان يطعمون ).
(آيه )ـ ((خداوند روزى دهنده , و صاحب قوت و قدرت است )) (ان اللّه هوالرزاق ذوالقوة المتين ).
انـدكـى تـامـل در مـفـهوم آيات قرآن در زمينه هدف خلقت نشان مى دهد كه هدف اصلى همان ((عـبـوديـت )) اسـت كـه در آيـه فـوق بـه آن اشاره شده , و مساله ((علم ودانش )) و ((امتحان و آزمايش )) اهدافى هستند كه در مسير عبوديت قرار مى گيرند, و((رحمت واسعه خداوند)) نتيجه اين عبوديت است .
بدين ترتيب روشن مى شود كه ما همه براى عبادت پروردگار آفريده شده ايم ,اما مهم اين است كه بدانيم حقيقت ((عبادت )) چيست ؟.
آيـا تـنـها انجام مراسمى مانند ركوع و سجود و قيام و قعود و نماز و روزه منظوراست ؟ يا حقيقتى است ماوراى اينها؟ هرچند عبادات رسمى نيز همگى واجداهميتند.
((عـبوديت )) ـن گونه كه در متون لغت آمده ـ اظهار آخرين درجه خضوع دربرابر معبود است , و بـه هـمين دليل تنها كسى مى تواند معبود باشد كه نهايت انعام واكرام را كرده است و او كسى جز خدا نيست .
بنابراين عبوديت نهايت اوج تكامل يك انسان و قرب او به خداست .
عـبـوديـت كـامل آن است كه انسان جز به معبود واقعى يعنى كمال مطلق نينديشد, جز در راه او گام بر ندارد, و هرچه غير اوست فراموش كند, حتى خويشتن را!.
و اين است هدف نهائى آفرينش بشر كه خدا براى وصول به آن ميدان آزمايشى فراهم ساخته و علم و آگاهى به انسان داده , و نتيجه نهائيش نيز غرق شدن در اقيانوس ((رحمت )) اوست