ايـن آيه و آيه بعد كه آخرين آيات سوره ((ذاريات )) است در حقيقت يك نوع نتيجه گيرى از آيات مـخـتلف اين سوره است , مخصوصا آياتى كه پيرامون سرنوشت اقوام پيشين همچون قوم فرعون و قـوم لـوط و عـاد و ثـمـود سـخـن مـى گويد, همچنين آيات گذشته كه از هدف آفرينش سخن مى گفت .
مى گويد: ((و براى كسانى كه ستم كردند, سهم بزرگى از عذاب است همانندسهم يارانشان )) از اقوام ستمگر پيشين (فان للذين ظلموا ذنوبا مثل ذنوب اصحابهم ).
((بـنـابـرايـن عجله نكنند)) (فلا يستعجلون ) و پى درپى نگويند اگر عذاب الهى حق است چرا به سراغ ما نمى آيد؟.
تـعبير به ((ظلم )) درباره اين گروه به خاطر آن است كه ((شرك )) و كفر بزرگترين ظلم است , زيرا حقيقت ظلم اين است كه چيزى را در غير محل شايسته قرار دهند, ومسلما بت را به جاى خدا قـراردادن مـهـمـتـريـن مصداق ظلم محسوب مى شود, و به همين دليل آنها هم مستحق همان سرنوشتى هستند كه اقوام مشرك پيشين داشتند.
(آيـه )ـ در آخـريـن آيـه ايـن سـوره تهديد به عذاب دنيا را با تهديد به عذاب آخرت تكميل كرده , مـى گـويـد: ((پـس واى بر كسانى كه كافر شدند از روزى كه به آنهاوعده داده مى شود)) (فويل للذين كفروا من يومهم الذى يوعدون ).
همان گونه كه اين سوره از مساله معاد و رستاخيز آغاز شد, با تاكيد بر همين مساله پايان مى گيرد .
((پايان سوره ذاريات )).