پـنـجـمـيـن پـيامبرى كه در اين سوره , نامش به ميان آمده ((لوط)) است , كه طبق صريح قرآن همزمان و معاصر با ابراهيم (ع ) بوده است .
نخست مى گويد: ((و لوط از رسولان (ما) است )) (وان لوطا لمن المرسلين ).
(آيـه )ـ و بـعـد از بـيـان اين اجمال طبق روش اجمال و تفصيل كه قرآن دارد به شرح قسمتى از مـاجراى او پرداخته , مى گويد: به خاطر بياور ((زمانى را كه او و خاندانش راهمگى نجات داديم )) (اذ نجيناه واهله اجمعين ).
(آيـه )ـ ((مـگـر (همسرش ) پيرزنى كه از بازماندگان بود)) و به سرنوشت آنان گرفتار شد)) (الا عجوزا فى الغابرين ).
(آيه )ـ ((سپس بقيه را نابود كرديم )) (ثم دمرنا الا خرين ).
جمله هاى كوتاه فوق اشاراتى به تاريخ پرماجراى اين قوم است كه شرح آن در سوره هاى ((هود)) و ((شعرا)) و ((عنكبوت )) گذشت .
(آيـه )ـ و از آنـجـا كه همه اينها مقدمه اى است براى بيدار كردن غافلان مغرور در پايان اين سخن اضافه مى كند: ((و شما پيوسته صبحگاهان از كنار(ويرانه هاى شهرهاى ) آنها مى گذريد )) (وانكم لتمرون عليهم مصبحين ).
(آيه )ـ ((و (همچنين ) شبانگاه (نيز از آنجا عبور مى كنيد) آيانمى انديشيد))؟ (وبالليل افلا تعقلون ) .
اين تعبير به خاطر آن است كه شهرهاى قوم لوط در مسير كاروانهاى مردم حجاز به سوى شام قرار داشت , و اينها در سفرهاى روزانه و شبانه خود از كنار آن عبور مى كردند اگر گوش شنوا داشتند فرياد دلخراش و جانكاه اين قوم گنهكاربلاديده را مى شنيدند.
آرى ! درس عبرت بسيار است اما عبرت گيرندگان كمند.