ايـن سـوره در حـقـيـقت مكملى براى سوره ((صافات ))است , و استخوان بندى مطالبش شباهت زيادى با استخوان بندى سوره ((صافات ))دارد.
محتواى اين سوره را در پنج بخش مى توان خلاصه كرد:.
بخش اول : از مساله توحيد و مبارزه با شرك و مساله نبوت پيامبر اسلام (ص )و سرسختى و لجاجت دشمنان مشرك در برابر اين دو امر سخن مى گويد. بـخـش دوم : گـوشـه هـائى از تـاريـخ نـه نـفر از پيامبران خدا را منعكس ساخته , وبالخصوص از ((داوود)) و ((سليمان )) و ((ايوب )) بحث بيشترى دارد.
بخش سوم : از سرنوشت كفار طاغى و ياغى در قيامت و تخاصم و جنگ وجدال آنها در دوزخ سخن مى گويد, و به مشركان و افراد بى ايمان نشان مى دهد كه پايان كار آنها به كجا خواهد رسيد.
چـهـارمـيـن بـخـش : از آفـرينش انسان و مقام والاى او و سجده كردن فرشتگان براى آدم سخن مى گويد.
پـنـجـمـيـن بـخـش تـهـديـدى اسـت بـراى هـمـه دشمنان لجوج , و تسلى خاطرى است براى پـيـامـبـراسـلام (ص ) و بـيـان ايـن واقعيت كه او در دعوت خود هيچ گونه اجرو مزدى از كسى نمى طلبد.