جواب:
اين تنها شما نيستي كه از نگراني و تشويش خاطر رنج ميبريد، بلكه جوانان زيادي هستند كه از افكار خود يا فرجام زندگي خويش ميترسند كه مبادا كارشان به جايي بكشد كه عملي ناروا، از آنان سر زند، يا به دام گناه و معصيتي بيفتند و موجبات گرفتاري و آبروريزي آنها را فراهم سازد.
بررسي علل و راهكار پيشنهادي:
1 - دين داري و عبادت اگر مبتني بر شعور و شناخت نباشد، بلكه بر پايه شور و احساسات و برخاسته از شرايط سني و اوضاع اجتماعي و گرايشهاي مردم به دين و شعارهاي مذهبي باشد، احتمال تغيير و تحول رفتاري، اخلاقي و فكري در افراد زياد است، زيرا بر پايةالناس علي دين ملوكهمبا دگرگوني اوضاع سياسي و تغير رهبران فكري و انديشهاي راهبردي جامعه، شعارها و به دنبالش رفتارها و گرايشهاي مردم متحول ميگردد، زيرا دين و دين دار كه برخاسته از موجهاي سياسي، اجتماعي و شعارهاي احساسي و عاطفي باشد، با آرام شدن موجها بي خاصيت ميگردد و يا با برخاستن موجي قويتر و پر شتابتر، وضعيت و ماهيت جديدي مييابد.
2 - از ديدگاه انديشه وران روانشناسي، يكي از علل آشفتگيهاي فكري و رواني برخي جوانان، ترس از اين است كه نكند از مدار زندگي سالم منحرف شده باشد. از جمله عواملي كه اين ترس را تشديد ميكند، توجه و دقت زياد دربارة يك مسئله و توسل به خيال بافي در آن زمينه است. اين امر باعث ميشود كه از گناه ناكردهاي ناراحت باشد و يا از لغزش كوچكي براي خود كوهي بسازد و دائما از آن بيمناك گردد.[3]
بنابراين بايد مواظب باشد كه شناخت و دقت در مسايل، در عرصة تحقيق و پژوهش به خيالپردازي و تخيلات واهي ختم نشود و در عرصة عمل به وسواسيگري و احتياطهاي فلج كننده كه هر دو عامل ركود فكري و مانع تكامل و پيشرفت است. منتهي نگردد.
3 - خروج تدريجي از انسانيت
فطرت انساني، فطرت هدايت و ايمان به خداي تعالي است. آن چه انسان را از اين فطرت خارج ميكند، معصيت خدا و اطاعت از شيطان و هواي نفس است. فطرت و گرايشهاي فطري گاهي بر اثر شرايط نامساعد تربيتي، از مسير اصلي خود خارج ميشود و زمينه را براي اغوا و وسوسههاي شيطاني مساعد ميگرداند.
بايد توجه داشت همان گونه كه رشد جسماني و عقلاني انسان تدريجي است و مراتب علمي و كمال نفساني به تدريج و گذشت زمان به دست ميآيد، خروج از فطرت و انسانيت نيز يك باره صورت نميگيرد، بلكه شيطان با سياست گام به گام و گذشت زمان، كشور وجود آدمي را اشغال ميكند و آن را تحت تصرف و تسلط خود در ميآورد. حضرت امام رضا(ع) گناهان صغيره را دروازههاي ورودي گناهان كبيره معرفي كرده است.[4]
يكي از آثار گناه سقوط تدريجي از مقام انسانيت و خروج از محور توحيد و خداپرستي است.
قرآن كريم در اين مورد ميفرمايد، سرانجام كساني كه مرتكب گناه و اعمال بد شدند، به جايي رسيد كه آيات خدا را تكذيب كردند و آن را به ياد مسخره گرفتند.[5] يعني گناه به تدريج آن چنان در حالات روحي و قلبي انسان دگرگوني ايجاد ميكند كه گناهكار را به سوي كفر و تكذيب مقدسات ميكشاند و به دنبال آن نماز و روزه و عبادت كنار گذاشته ميشود، مگر اين كه از انبار و انباشت گناه، و فراگيري سياهي و ظلمت معصيت، از غفلت بيدار شود و حالت تنبه و توبه در او پيدا شود، و با ترك معصيت، حق الناس و حق الله فوت شده را جبران نمايد.
[3]علي قائمي، شناخت هدايت و تربيت نوجوانان و جوانان، ص 150،جاپ طلوع آزادي، چاپ دوم.
[4]بحار الانوار، ج 70، ص 353.
[5]روم (30) آيه 10.
|
