جواب:
آن چه در آيات و روايات از پيامبر(ص) و امامان معصوم(ع) رسيده، در مورد حرمت و ممنوعيت غنا و امور لهو است، نه آن چه كه امروزه به عنوان موسيقي شناخته مي شود و حرمت و عدم حرمت آن با توجه به اين كه مصداق غنا يا امور لهو قرار گيرد يا نگيرد، متفاوت است.
به همين خاطر به طور طبيعي به دو قسم: مطرب و غير مطرب تقسيم مي شود.
بنابراين، امروزه كه بحث موسيقي مطرب و غير مطرب انجام مي گيرد، امر تازه اي نيست. در آيات و روايات، هر نوع صدا و آوازي به طور مطلق مورد تحريم واقع نشده است، به عنوان مثال آواز (حدي) كه براي تند تر رفتن شتران خوانده مي شد و يا آوازي كه در جنگ خندق هنگام حفر آن، براي ايجاد نشاط و نيرو در مسلمانان در زمان پيامبر(ص) خوانده مي شد، مورد تحريم واقع نشده است.
اگر بخواهيم موسيقي كه چيزي جز آهنگ موزون و منظم نيست به طور كلي مورد تحريم واقع شود، بايد صداي آبشار، پرندگان و طبيعت از امور حرام قرار گيرد، در حالي كه اين امور مخلوقات الهي اند. به تعبير موسيقي دانان بزرگ، جهان طبيعت و صداهاي آن چيزي جز يك موسيقي نيست.
نكتة ديگر آن كه: آنچه غالباً در روايات به آن پرداخته شده، آواز است، نه موسيقي، يعني آن چه به همراه موسيقي خوانده مي شود. علت تحريم در برخي موارد، مربوط به جملات و متني بوده كه خوانده مي شد كه جملات و كلمات مناسب مجالس لهو و لعب بوده و موجب تحريك شهواني مي شد.
براي آگاهي بيشتر در مورد غنا (موسيقي مطرب) و علل تحريم آن جزوه اي به پيوست ارسال مي شود.
|
