جواب:
قرآن كريم ميفرمايد: فَمَن كَانَ مِنكُم مَّرِيضًا...(بقره،184) و هركس از شما بيمار يا مسافر باشد تعدادي از روزهاي ديگر را (روزه بدارد.) و بر كساني كه روزه براي آنها طاقت فرساست، (همچون بيماران مزمن، و پيرمردان و پيرزنان) لازم است كفاره بدهند: مسكيني را اطعام كنند. وكسي كه كار خيري انجام دهد، براي او بهتراست. براساس آيات و روايات بركساني كه روزه براي آنها ضرر دارد مثلاً موجب مريض شدن و يا زياد شدن مرض آنها ميشود، روزه واجب نيست.(ر.ك: تفسير نورالثقلين، الحويزي، ج 1، ص 164ـ166، مؤسسه مطبوعاتي اسماعيليان / من لايحضره الفقيه، شيخ صدوق، ج 1ـ2، ص 84ـ85، دارالتعارف للمطبوعات.)
بنابراين اگر زن حاملهاي كه زاييدن او نزديك است، روزه براي خودش و يا بچه داخل رحمش ضرر داشته باشد، روزه بر او واجب نيست.(ر.ك: توضيحالمسائل مراجع، بنيهاشمي، ج 1، ص 994، 995 و 1009 / استفتائات مقام معظم رهبري، شماره 762و763، دفتر انتشارات اسلامي.)
و نيز بر زني كه به نوزاد شير ميدهد و شير آن كم است، در صورتي كه روزه براي خودش يا نوزادش ضرر داشته باشد، روزه بر او واجب نيست، و بايد براي هر روز يك مد طعام (گندم، جو و مانند آن) كه حدود 750 گرم است، به فقير بدهد و پس از ماه رمضان، روزهها را قضا نمايد. چنانچه تا ماه رمضان روزهها را قضا ننمود، احتياط آن است كه براي هر روز يك مد طعام به فقير بدهد.(ر.ك: همان، ص 983ـ984.)
به صرف اين كه روزه موجب ضعف مفرط ميشود و انجام كار بر انسان مشكل ميشود، نميتوان روزه را افطار نمود و روزه نگرفت، و اگر شخصي به خاطر ضعف، روزه نگيرد، گناه كرده است و بايد روزهاش را قضا نمايد و براي هر روزه كفاره بدهد،(ر.ك: همان، ص 964، مسألة 1660.) و از گناهي كه مرتكب شده، توبه و استغفار نمايد.(ر.ك: تحريرالوسيله، امام خميني، ج 1، ص 293ـ296، مؤسسة اسماعيليان.)
|
